نظام آموزشی ایران، با وجود تحولات جهانی در حوزه تعلیم و تربیت، همچنان از ساختاری سنتی، تمرکزگرا و انعطاف‌ناپذیر تبعیت می‌کند. در چنین بستری، ورود معلمان جوان ـ که معمولاً با انگیزه بالا، دانش نظری روز، و گرایش به شیوه‌های نوین تدریس وارد عرصه آموزش می‌شوند ـ با مجموعه‌ای از چالش‌ها و موانع ساختاری، فرهنگی و حرفه‌ای مواجه است. این مقاله با هدف واکاوی دقیق این چالش‌ها و پیامدهای آن‌ها بر عملکرد، انگیزه و ماندگاری شغلی معلمان جوان، انجام شده است.پژوهش حاضر با بهره‌گیری از روش تحقیق مروری و کیفی انجام شده و داده‌های آن از طریق مطالعه پیشینه‌های پژوهشی و تحلیل محتوای منابع مرتبط گردآوری شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد که معلمان جوان نه‌تنها با کمبود حمایت سازمانی و عدم بهره‌مندی از فرصت‌های توسعه حرفه‌ای مواجه هستند، بلکه اغلب در محیطی قرار می‌گیرند که در آن نوآوری، استقلال حرفه‌ای و نقد ساختارهای موجود به‌عنوان تهدید تلقی می‌شود. مقاومت همکاران باتجربه نسبت به تغییر، ضعف فرهنگ مدرسه‌محور، عدم مشارکت معلمان جوان در تصمیم‌گیری‌های آموزشی، نگاه تبعیض‌آمیز به سابقه و سن، و فشارهای ناشی از نظام ارزشیابی سنتی از دیگر موانع اصلی هستند. این شرایط منجر به بروز احساس ناتوانی، سردرگمی، کاهش اعتماد به نفس، فرسودگی شغلی زودهنگام، و در برخی موارد ترک حرفه‌ی معلمی می‌شود. مقاله همچنین به این موضوع می‌پردازد که نادیده گرفتن ظرفیت معلمان جوان در سیستم فعلی، نه‌تنها موجب اتلاف منابع انسانی می‌شود، بلکه فرآیند نوسازی و پویایی نظام آموزشی را نیز به تعویق می‌اندازد. در پایان، ضمن ارائه پیشنهادهایی برای بهبود شرایط جذب، آموزش و حفظ معلمان جوان، بر ضرورت اصلاح ساختارهای فرهنگی و مدیریتی در مدارس برای بهره‌گیری بهینه از توانمندی‌های این قشر تاکید می شود.