در این آزمایش تأثیر کودهای زیستی بر برخی خصوصیات ماریتیغال در رژیم‌های مختلف آبیاری، مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه یاسوج اجرا گردید. عامل اول شامل تنش کم¬آبی در سه سطح (آبیاری پس از 50،20 و 80 درصد تخلیه رطوبتی از خاک) و عامل دوم کود زیستی در چهار سطح ]شاهد، قارچ میکوریزا گونه Funneliformis moseae، باکتریsubtilis Bacillus و قارچ+باکتری) بودند. صفات مورد بررسی شامل صفات فیزیولوژیک (آنزیم¬های آنتی¬اکسیدانی (کاتالاز، پراکسیداز و سوپراکسید دسموتاز)، صفات بیوشیمیایی (فنل، فلاونوئید و خاصیت آنتی¬اکسیدانی) و صفات مورفولوژیک (ارتفاع بوته، قطر ساقه، شاخص سطح برگ) بود. نتایج نشان داد که با افزایش فواصل آبیاری، قطر ساقه و شاخص سطح برگ روند کاهشی و فعالیت آنزیم سوپراکسید دسموتاز، میزان فلاونوئید و فعالیت آنتی¬اکسیدانی روند افزایشی را نشان داد. تیمار تلفیقی ریز موجودات مورد استفاده و سپس قارچ میکوریزا بیشترین تأثیر را در افزایش این صفات داشتند. بیشترین میزان فعالیت آنزیم¬های کاتلاز و پراکسیداز، میزان فنل و بیشترین ارتفاع بوته ماریتیغال در زمان آبیاری پس از 80 درصد تخلیه رطوبتی از خاک (تنش شدید) و کاربرد تلفیقی قارچ میکوریزا و باکتری باسیلوس سابتیلیس حاصل شد. در مجموع نتایج این پژوهش همزیستی موفق کودهای زیستی با ماریتیغال را در افزایش شاخص‏های فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی نشان داد.