کشاورزی شهری به‌عنوان راهکاری پایدار برای تأمین امنیت غذایی و بهبود کیفیت زندگی در جوامع شهری، مورد توجه قرار گرفته است. این پژوهش با استفاده از روش مروری و تحلیل منابع علمی به بررسی مزایا، چالش‌ها و پتانسیل‌های کشاورزی شهری پرداخته است. نتایج نشان می‌دهد که کشاورزی شهری با تولید غذا در محیط‌های شهری، کاهش هزینه‌های غذایی، ایجاد اشتغال و بهبود محیط‌زیست، به تحقق اهداف توسعه پایدار کمک می‌کند. همچنین، این رویکرد با کاهش فاصله بین تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان، نقش مهمی در کاهش ردپای کربن و مصرف انرژی ایفا می‌کند. نمونه‌های موفق در کشورهایی مانند کوبا، ایالات متحده و سنگاپور نشان‌دهنده اثرات مثبت این رویکرد بر امنیت غذایی و پایداری اجتماعی است. علاوه بر این، کشاورزی شهری می‌تواند به ترویج همبستگی اجتماعی، افزایش آگاهی محیط زیستی و بهبود سلامت روانی ساکنان شهری کمک کند. بااین‌حال، چالش‌هایی مانند محدودیت‌های قانونی، دسترسی به زمین و خطرات بهداشتی از جمله موانع پیش‌روی این فعالیت هستند. برای بهره‌گیری کامل از ظرفیت‌های کشاورزی شهری، تدوین سیاست‌های حمایتی، آموزش شهروندان و گنجاندن آن در برنامه‌ریزی شهری ضروری است. همچنین، ایجاد زیرساخت‌های مناسب و سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نوین می‌تواند نقش مؤثری در توسعه این رویکرد ایفا کند. همکاری بین نهادهای دولتی، بخش خصوصی و جامعه مدنی نیز برای فائق آمدن بر چالش‌ها و تقویت این حرکت ضروری به نظر می‌رسد.