هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی معنویت درمانی بر انطباق پذیری مسیر شغلی در افراد وابسته به مواد در حال بهبودی بود. روش پژوهش نیمه ‌آزمایشی با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل کلیه بیماران مراکز دولتی درمان و بازتوانی اعتیاد شهر تهران در سال 1402 بود. از این بین 30 نفر به روش نمونه¬گیری در دسترس انتخاب شدند و به¬طور تصادفی در گروه آزمایش و کنترل جای¬دهی شدند. برای جمع‏آوری داده¬ها از پرسشنامه انطباق پذیری مسیر شغلی استفاده شد. گروه¬ آزمایش به¬مدت 8 جلسه 90 دقیقه¬ای و هر هفته یک جلسه تحت معنویت درمانی قرار گرفتند، اما گروه کنترل هیچ مداخله¬ای دریافت نکرد. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس تک متغیری تجزیه‌ و تحلیل شدند. نتایج حاکی از اثربخشی روش معنویت درمانی بر انطباق پذیری مسیر شغلی در افراد وابسته به مواد در حال بهبودی بود؛ به این صوت که معنویت درمانی موجب افزایش انطباق پذیری مسیر شغلی بیماران شد. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که در خصوص افزایش انطباق پذیری مسیر شغلی در افراد وابسته به مواد در حال بهبودی، استفاده از معنویت درمانی اثربخشی دارد و روش مناسبی است.