تحقيق حاضر با هدف بررسی نقش میانجی بدبینی سازمانی در اثر رهبری خودشیفته بر سکوت سازمانی و خودسانسوری کارکنان در سال 1401 انجام گرفت. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر روش اجرا توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری تحقیق کلیه کارکنان شهرداری مشهد به تعداد 316 نفر بود که از میان آن ها با استفاده از جدول مورگان تعداد 174 نفر به عنوان نمونه با روش نمونه گیری به شیوه تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه می باشد. رهبری خودشیفته توسط پرسشنامه راسکین و تری (2008)، بدبینی سازمانی توسط پرسشنامه جودی ایتون (2000)، سکوت سازمانی توسط پرسشنامه ون دیک(2012) و همچنین خودسانسوری کارکنان توسط پرسشنامه هایز و همکاران (2005) اندازه گیری شد. به منظور تعیین روايي پرسشنامه‌‌ها، از روایی صوری که توسط استاد راهنما و روایی ساز(همگرا و واگرا) بهره گرفته شد. پايايي پرسشنامه ها نیز با استفاده از ضريب آلفاي کرونباخ صورت گرفت که ضرایب بدست آمده به ترتیب برابر با 0.930، 0.834 ، 0.843 و 0.782 بود. نتایج تحقیق نشان داد که رهبری خود شیفته بر سکوت، خودسانسوری و بدبینی سازمانی اثر معناداری داشت. همچنین اثر بدبینی سازمانی بر سکوت سازمانی و خودسانسوری موردتایید واقع شد. در نهایت یافته های تحقیق نشان داد که بدبینی سازمانی می تواند اثر رهبری خودشیفته بر سکوت سازمانی و خودسانسوری کارکنان را بطور معناداری میانجی گری کند. در انتها پیشنهاداتی مبتنی بر یافته های تحقیق ارائه می شود.