هدف از انجام این پژوهش بررسي رابطه بین تیپ های شخصیتی A و B والدین و اختلالات رفتاري دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر اصفهان بود. جامعه آماری این پژوهش،کلیه دانش آموزان دختر پایه پنجم شهر اصفهان و والدین آنها بودند که 100 نفر از آنها به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. دانش اموزان به پرسشنامه اختلال رفتاری راتر (1967) و والدین آنها به پرسشنامه تیپ های شخصیتی A و B فریدمن و همکاران(1987) پاسخ دادند. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. نتایج تحلیل رگرسیون حاکی از آن بود که رابطه‌ای معنادار بین متغیر تیپ های شخصیتی والدين و اختلال رفتاري دانش آموزان وجود ندارد. همچنین نتایج نشان داد که از بین تمامی خرده مقیاسهای اختلال رفتاری کودکان، فقط خرده مقیاس ناسازگاری اجتماعی با تیپهای شخصیتی رابطه منفی و معنی دار دارد. منفی بودن این رابطه به این معناست که هر اندازه تیپ شخصیتی والدین به نوع A (کسب نمره بالاتر در پرسشنامه تیپهای شخصیتی) متمایل تر باشد، میزان ناسازگاری اجتماعی در کودکان آنها پایین تر است. نتایج پژوهش حاضر قادر است اطلاعات دقيق تري در مورد روابط اختلال هاي رفتاري و ویژگی های شخصیتی والدین اين گروه از دانش آموزان فراهم نماید و در نتیجه مسير هموار تري را براي تحقيقات بعدي فراهم نماید.