هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه ی خودکارآمدی تحصیلی و تاب آوری تحصیلی با اشتیاق تحصیلی دانش آموزان انجام گرفت.
روش بررسی: پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی از نوع همبستگی می‌باشد. جامعه ی آماری پژوهش حاضر شامل کلیه‌ی دانش‌آموزان در حال تحصیل در دوره‌ی متوسطه دوم شهر شیراز در سال تحصیلی 1401-1402 بود. از میان آنها ۱۵۰ نفر توسط روش نمونه گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. و به پرسشنامه ی اشتیاق تحصیلی (اسکاوفیلی و باکر، ۲۰۰۲)، خودکارآمدی تحصیلی مورگان و جینگ در سال ۱۹۹۸، پرسشنامه تاب آوری تحصیلی (ARI) توسط ساموئلز در سال ۲۰۰۴ پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل دادهها در بخش آمار توصیفی از گزارش فراوانی، میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی از روش ضریب همبستگی رگرسیون استفاده شد‌.
یافته ها: نشان داد که بین تاب آوری تحصیلی و خود کار آمدی تحصیلی با اشتیاق تحصیلی دانش آموزان رابطه مثبت معناداری وجود دارد. ، تقریبا 64 درصد از واریانس اشتیاق تحصیلی دانش آموزان بر اساس متغیرهای خود کارآمدی تحصیلی و تاب آوری تحصیلی قابل پیش بینی است. در نهایت، تحلیل مسیر نقش واسطه ای تاب آوری در رابطه بین خودکارآمدی تحصیلی و اشتیاق تحصیلی دانش آموزان را تایید نمود.
نتیجه گیری: در تبیین یافته‌ی حاضر می‌توان اینگونه بیان کرد که خودکارآمدی تحصیلی و تاب آوری تحصیلی با افزایش کارآمدی یادگیری رابطه دارند. لذا می‌توان بیان کرد که با افزایش خودکارآمدی تحصیلی و تاب آوری تحصیلی می‌توان عملکرد تحصیلی بالا و در نهایت اشتیاق تحصیلی بالایی را از دانش‌آموزان انتظار داشت.