این پژوهش به منظور بررسی فرضیه پیوستاری خودشیفتگی انجام گرفت. ارتباط سه سازه خودشیفتگی، ارزش¬خود و شفقت¬خود در دو گروه بالینی و غیر بالینی مورد بررسی قرار گرفتند. پرسشنامه‏هایی جهت سنجش خودشیفتگی (ناپایداری هدف، و برتری)، ارزش¬خود، شفقت¬خود به گروه نمونه داده شد. گروه نمونه شامل 285 نفر بود، که 149 نفر آنها جز جمعیت غیربالینی از کارمندان ادارات و 136 نفر نیز جز جمعیت بالینی و از مراجعین کلینیک‏های روانشناسی/ روانپزشکی بودند. همانگونه که انتظار می¬رفت، نتایج نشان داد که بین مولفه¬های خودشیفتگی با ارزش خود و شفقت¬خود رابطه منفی وجود دارد. فرایندهای خودشناسی که عبارتند از خودشناسی انسجامی، بهشیاری و خودمهارگری، در ارتباط بین خودشیفتگی با ارزش¬خود و شفقت¬خود نقش واسطه¬ای ایفا می¬کنند که با کنترل سه متغیر یاد شده، ارتباط بین خودشیفتگی با شفقت خود و ارزش¬خود کاهش بیشتری هم پیدا می¬کند. روش آماری به کار رفته در پژوهش حاضر، روش تحلیل مسیر است.