دین مبین اسلام در عرصه های مختلف حیات اجتماعی، از جمله در حوزه‌ی پدیده‌ی جنگ و تبعات ناشی از آن، بر لزوم رعایت اخلاق، آن هم در تمامیِ ابعاد آن تأکید دارد. یکی از نتایج ناخوشایندِ جنگ و منازعه، ایجاد آسیب‌های مختلف روحی و جسمی برای طرفین شرکت‌کنندگان در جنگ و سایر افرادی است که به صورتِ ضمنی، از تبعات ناشی از آن صدمه می بینند. از جمله مهم‌ترینِ این گروه‌ها، اسیران جنگی هستند که باید با آن‌ها رفتاری انسانی و اخلاق‌مدارانه صورت پذیرد. حوزه‌ی مددکاری اجتماعیِ مرتبط با اسیران بازمانده از جنگ، از عرصه های متعالیِ مرتبط با اخلاق در جهادِ اسلامی است که در آموزه‌های آیین وحدانی، بدان توجه شده و بر رعایت آن، تأکید گردیده است. استخراج این اصول و دستورالعمل‌ها و عمل بر اساس آن، از جمله مهم‌ترین اقداماتی است که باید سرلوحه‌ سازمان‌ها و نهادهای اجتماعیِ کشورهای اسلامی قرار گیرد. در این نوشتار با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با بررسی معارف قرآن و روایات معصومان(ع)، ضمن تبیین مهم‌ترین مبانی اخلاقی اسلام در مددکاری اجتماعیِ اسیران جنگی، مشتمل بر: «نگرش ویژه‌ی اسلام بر اُسرای دشمن»، «فطری بودن گرایش به اخلاق در انسان‌ها» و «هدف بودن اخلاق نسبت به بعثت انبیاء (ع)»، ضوابط و اصولِ اخلاقی در این حوزه، همچون: «اصالت آزاد نمودن اسیر در اسلام»، «نهی از آزار و شکنجه»، «ضرورت حفظ کرامت و شأن اسیر»، «لزوم اطعام و رفتار مناسب»، «نهی از کنیز گرفتن دختر پادشاهان و بزرگان»، «نهی از گذرانیدن اسیر و کنیز از کنار جنازه‌ی بستگان»، «ضرورت برخورد عادلانه با اسیر»، «لزوم رسیدگی‌های پزشکی-درمانی» و «ممنوعیت جدایی بین مادر و فرزند» مورد بررسی قرار گرفته است.