شخصیت پردازی یکی از مولفه‌های اصلی داستان به شمار می‌رود، و توانایی نویسنده در قرار دادن شخصیت ها در جای مخصوص به خود در بطن داستان از عوامل قدرت و تاثیر گذاری یک متن ادبی است که باعث جذب خوانندگان بیشتری می شود. عنصر شخصیت در ادبیات داستانی از دیرباز دارای اهمیت خاصی بوده است، و هر متن ادبی برای اینکه بتواند بیشترین اهمیت و تاثیر را داشته باشد باید به عنصر شخصیت در آن پرداخته شود.
ادبیات داستانی به ویژه رمان‌نویسی یکی از زمینه های جالب توجه و مهم در عرصه پژوهش های تطبیقی است. شخصیت ها نه فقط به خاطر جاذبه وجودیشان، بلکه به این دلیل انتخاب می‌شوند که معرف طبقات خاصی از افراد یک فرهنگ هستند. محمود دولت آبادی و نجیب محفوظ از جمله نویسندگانی هستند که در رمان هایشان به بیان احساسات، ویژگی ها و مسائل و مشکلات شخصیت‌های داستانی می‌پردازند و اندیشه‌های خود را منعکس نموده اند. این پژوهش بر آن است که به روش توصیفی، تحلیلی به وجوهی از شخصیت پردازی در رمان جای خالی سلوچ نوشته محمود دولت آبادی و رمان کوچه مدق نوشته نجیب محفوظ بپردازد.