شاعران و نویسندگان در هر عصر و دوره‌اي از متقدمین تا متأخرین هریک به نوعی مضامین گوناگون اجتماعی را در نوشته و سروده‌هاي خود لحاظ نموده‌اند. از مهمترین این شاعران می‌توان نیما یوشیج و پروین اعتصامی را نام برد که بیشتر با اشعار اجتماعی شناخته می‌شوند. پژوهش حاضر به بررسی فقیر و غنی در اشعار پروین اعتصامی و نیما یوشیج پرداخته است. نیما یوشیج به‌خوبی توانست وصف حقیقتی که جامعه و خصوصا قشر ضعیف و فقیر جامعه با آنها درگیر بودند و هم نامردمی‌ها، بی‌عدالتی‌ها، سکوت و خفقان استبداد و.... را در شعرش فریاد بکشد. پروین اعتصامی نیز با اینکه خود از طبقه نسبتا مرفه جامعه عصر خود بود اما به‌خوبی شرایط اجتماعی و شکاف و تضاد طبقاتی و درد و رنج مردم فقیر جامعه را درک کرده و در اشعارش آنها را به تصویر کشید. شعر پروین جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که از یک طرف شاه و قاضی و مأمورین حکومتی و اشراف ثروتمند و بی‌درد قرار دارند و در طرف دیگر مردم و رعیت. غنی استثمارگر و ظالم است و به مردم فقیر ظلم روا می‌دارد و به قتل و غارت آنها می‌پردازد. فقرای جامعه نیز اغلب از ظلمی که بر آنها روا می‌شوند یا ناآگاه هستند یا اینکه بی‌تفاوت بوده و فقط به گذران زندگی خود تحت هر شرایط می‌اندیشند.