سعدی به عنوان یکی از گویندگان بزرگ زبان و ادب فارسی، همواره از جایگاه ویژه و خاصی برخوردار بوده و می باشد، این جایگاه باعث شده است که متفکران عرصه های مختلف فکری، گاهی به آثار و تالیفات نظم و نثر وی مراجعه کنند و اندیشه های او را از دیدگاه های مختلفی مورد بررسی و پژوهش قرار دهند. بزرگان ادب فارسی همواره سعدی را به زبان شیرین، فصیح وساده اش می ستایند.زبانی که به حقیقت می توان اذعان نمود زبان همه ی آحاد جامعه ی زمان خود بوده است و همه ی اقشار را دربر می گیرد.اما آنچه حائز اهمیت است این است که سعدی در آثار ارزشمند خویش، بی شک علاوه بر استفاده از زبانی ساده و بی تکلف به معنی درست کلمه زبان فارسی را به اوج بلاغت می رساند به طرزی که با اندکی تامل در اشعار سعدی، جادوی کلام و به کارگیری انواع شگردهای بلاغی و زبانی چشم و هوش هر خواننده و شنونده ای را در بر می گیرد و شاید به همین دلیل است که علرغم گذشت قرن ها از زمانه ی سعدی همچنان بسیاری از اشعار و کلام وی به صورت های مختلف بر سر زبان هاست و گویی او همچنان زنده و جاری و ساری در زبان و بیان پارسی زبانان و بلکه سایر ملل می باشد و در واقع زبان سعدی با قاطعیت هنوز که هنوز است در بررسی شگردهای بلاغی، معیاری با عیاری بالا و محکی مستحکم در ساختار زبان و بلاغت فارسی است.