حافظ هر چه دارد همه از دولت قرآن دارد و این چنین شعرش همه بیت الغزل معرفت است. مکتب او آزادگی و وارستگی را به ما عرضه می داردتا از حرص، طمع و حسد رهایی یابیم. درواقع باید و نبایدهای اخلاقی را به ما می آموزد. یکی از این نبایدها، حسدورزیدن است که از دیدگاه حافظ صفتی نکوهیده و ناپسند به شمار می آید. زیرا براین باور است که حسود به حکمت خداوند اعتراض می کتد و با این کار روح خود را از دریافت حقیقت باز می دارد، از محبوبیتش درمیان مردم می کاهد و مهمترآن که خودش بیشتر زیان می بیند! همچنین به مسأله چشم زخم که پیامد حسادت است اعتقاد دارد و به دو شیوه آن را بیان نموده است: یکی از دیدگاه دینی که برای درامان ماندن از آسیبش آیه"ان یکاد" و پناه بردن به خدا راتوصیه می کند، دیگرآن که بانگاهی شاعرانه دودکردن اسفند و استفاده از تعویذ را یادآور می شود. این جستار به شیوه کتابخانه ای به بررسی دیدگاه حافظ درباره حسد و چشم زخم پرداخته شده است، همچنین موضوع حسادت از نظر روان شناسی و منابع اسلامی نیز مورد توجه قرار گرفته است.