ایرانیان از سال¬های دور به کار تربیت کودک مشغول بوده¬اند و آن را وظیفه¬ی مهمی برای والدین می¬دانسته¬اند، به نحوی که نوشته¬ای از ادب کهن پارسی را نمی¬توان یافت که به ضرورت تربیت کودک اشاره نکرده باشد؛ به¬همین ¬دلیل امروزه شاخه-ای از ادبیات را ادبیات کودک تشکیل می¬دهد که به سه گروه نوجوان، کودک و خرد¬سال تقسیم می¬شود. ازآنجا که ادبیات کودکان خصوصیات ویژه¬ی خود را دارند، تلاش نویسندگان کتاب کودک بر این است که اثرشان ویژگی¬های ذهنی و شناختی کودکان را دارا باشد. یکی از مواردی که نویسندگان را به هدفشان می¬رساند استفاده از شخصیت¬پردازی در داستان است، زیرا کودک با شخصیت¬های داستانی همذات¬پنداری می¬کند و همواره می¬کوشد تا مشاهدات و دریافت¬های خود را از روابط موجود میان شخصیت¬های داستان، زیر یک مفهوم کلی به نام اصل در¬آورد و آن را به وسیله پردازش ذهن خود با مختصر¬ترین عبارات به¬نام تعریف بیان کند و به همه¬ی موارد مشابه، عمومیت دهد تا به واسطه¬ی آن مانع پراکندگی ذهن شود و در زندگی روزمره از آن ها به عنوان الگو تقلید نماید. هدف از پژوهش حاضر، بررسی شخصیت¬پردازی در 30 داستان کودک از انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان گروه سنی¬(ج) سال 96-1392 می¬باشد که از روش توصیفی تحلیلی استفاده شده است. از نتایج مطالعات این تحقیق در¬می¬یابیم که نویسندگان این¬حیطه از تنوع بخشیدن به شخصیت-های داستان بهره جسته¬اند و بیشتر از شخصیت اصلی برای پردازش شخصیت¬های داستانی خود استفاده کرده¬اند. به این صورت مخاطب کودک به دلیل تنوع شخصیت¬های داستان خلاق و جستجوگر بار می¬آید و با یافتن انگیزه¬ای درونی با تقلید از گفتار و رفتار شخصیت¬های اصلی داستان به الگو مناسبی در جامعه دست می¬یابد.