این مقاله بر روی توسعه و کاربرد یک مدل مکان یابی- تخصیص برای خدمات سلامت اورژانسی همچون درمان و توان بخشی لازم برای بیماران مغزی تمرکز می کند. مدل پیشنهادی، هزینه کل ایجاد شده توسط سیستم سلامت و بیماران آن را حداقل می کند. ما اثرات دو عامل حیاتی را مورد بررسی قرار می دهیم: (1) هزینه ای که برای بیماران ایجاد می شود و شامل هزینه های درمان و سفر است (2) هزینه ای که برای مراکز درمان ایجاد می شود که شامل هزینه پرداختی به پرسنل می باشد. چون در واقعیت نرخ های ورود به هر مرکز از نرخ خروج از هر مرکز بزرگتر است، از آن جایی که پوشش چنین بیمارانی خیلی حیاتی است، لذا در این جا ما ظرفیت هر مرکز درمان را هم متغیر فرض می کنیم تا بدین وسیله بتوانیم تمام تقاضا را پوشش دهیم. مدل توسعه داده شده در این مطالعه متعلق به دسته مدل های برنامه ریزی عدد صحیح مختلط است. قابلیت کاربرد مدل توسط یک مثال عددی گسترده با استفاده از داده های فرضی در نرم افزار GAMS حل شده است. بررسی مثال عددی و تحلیل حساسیت نشان می دهد که عوامل اصلی همچون نرخ ورود، نرخ خروج و حداکثر فاصله بین یک منطقه و یک مرکز، تاثیر قابل توجهی روی تخصیص بهینه مناطق به مراکز درمان دارند.