تمرینات ورزشی پرشدت منجر به استرس فیزیولوژیکی قابل توجه و خستگی می‌شوند که نیازمند ریکاوری مؤثر است. تحریک الکتریکی عصب واگ (VNS)، با فعال‌سازی سیستم عصبی پاراسمپاتیک، به عنوان یک استراتژی بالقوه برای تسریع و بهبود فرایندهای ریکاوری پس از تمرین پرشدت مطرح شده است. این مقاله به بررسی جامع مکانیسم‌ها و شواهد علمی موجود در مورد اثرات VNS بر ریکاوری ورزشی می‌پردازد. VNS، چه از طریق روش‌های تهاجمی (کاشت ایمپلنت) و چه روش‌های غیرتهاجمی (مانند تحریک عصب واگ گوشی (tVNS) یا گردنی (cVNS))، قادر است تون پاراسمپاتیک را افزایش داده، که با بهبود واریابی ضربان قلب (HRV) پس از تمرین مشخص می‌شود. علاوه بر این، شواهد نشان می‌دهند که VNS می‌تواند با تعدیل پاسخ‌های التهابی (مانند کاهش سیتوکین‌های پیش‌التهابی نظیر IL-6) و احتمالا کاهش استرس اکسیداتیو، به کاهش درد عضلانی تأخیری (DOMS) و تسریع ترمیم بافتی کمک کند. تحقیقات اولیه حاکی از پتانسیل VNS در کاهش خستگی درک شده و تسریع بازیابی عملکرد عضلانی هستند. این یافته‌ها، VNS را به عنوان یک ابزار کمکی امیدوارکننده در بهینه‌سازی ریکاوری ورزشی معرفی می‌کنند، اما برای تأیید قطعی اثربخشی و تعیین پروتکل‌های بهینه، انجام مطالعات کنترل‌شده تصادفی بیشتر با حجم نمونه بزرگتر و طراحی‌های دقیق‌تر ضروری است.