دیابت شیرین (DM)، یک بیماری متابولیک مزمن، عملکرد تولید مثلی مردان را به شدت مختل می‌کند. با این حال، مکانیسم‌های زیربنایی هنوز به طور ناقص تعریف شده‌اند و هیچ استراتژی یا داروی موثری برای این ضایعات تولید مثلی وجود ندارد. ایکارین (ICA)، ماده اصلی فعال استخراج شده از گیاه Herba epimedii، یک فاونوئید است که به طور سنتی برای درمان اختلال عملکرد بیضه استفاده می‌شود. اینکه آیا ICA می‌تواند اختلال عملکرد تولید مثلی مردان ناشی از دیابت را بهبود بخشد و مکانیسم‌های اساسی آن هنوز مشخص نیست. در این مطالعه، با استفاده از متفورمین به عنوان یک گروه مقایسه‌ای، اثرات محافظتی ICA را بر آسیب‌های تولید مثلی مردان ناشی از دیابت ارزیابی کردیم و مکانیسم‌های احتمالی را بررسی کردیم.

روش‌ها: موش‌ها با رژیم غذایی پرچرب (HFD) تغذیه شدند و سپس به صورت داخل صفاقی با استرپتوزوتوسین (STZ) تزریق شدند تا دیابت القا شود. موش‌های دیابتی به طور تصادفی به گروه T2DM+سالین، گروه T2DM+متفورمین و گروه T2DM+ICA تقسیم شدند. موش‌هایی که HFD و STZ دریافت نکرده بودند به عنوان گروه کنترل استفاده شدند. مورفولوژی بافت‌های بیضه با رنگ‌آمیزی بافت‌شناسی بررسی شد. سطح بیان mRNA با PCR کمی در زمان واقعی تعیین شد. رنگ‌آمیزی ایمونوهیستوشیمی، سطح پروتئین آنتی‌ژن هسته‌ای سلول تکثیرشونده (PCNA)، فاکتور القاکننده هیپوکسی 1-آلفا (HIF-1α) و سیرتوئین 1 (SIRT1) را در بافت‌های بیضه شناسایی کرد. سنجش TUNEL برای تعیین آپوپتوز سلولی در بافت‌های بیضه انجام شد. سطح بیان پروتئین HIF-1α و SIRT1 در بافت‌های بیضه با سنجش وسترن بلات تعیین شد.
یافته ها: القا دیابت باعث کاهش معنیدار بیان ژنهای α1PGC و Tfam( 0/05>P )بین گروه کنترل سالم و گروه کنترل دیابت شد. از سویی در این مطالعه مشاهده شده است که مصرف مکمل و تمرین اثر فزآیندهای بر افزایش بیان ژنهای α1PGC و Tfam در موشهای صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین داشته است. علاوه بر این، میزان غلظت گلوکز و وزن موشهای صحرایی تیمار شده با مصرف مکمل و تمرین به طور معنی داری نسبت به سایر گروه ها کاهش یافته است
نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده، مصرف مکمل های غنی از آنتی اکسیدان و تمرین ترکیبی سبب کاهش میزان گلوکز خون و از سویی باعث بهبود بیوژنز میتوکندری بافت قلب موشهای مبتال به دیابت نوع دو شده است. از سویی، تمرین ترکیبی و مکمل آنتی اکسیدانت اثر بیشتری در روند بهبودی دیابت نوع دو نسبت به اثر هر کدام از آنها به تنهایی داشته است.