در چند سال اخير، موضوع ورزش و محيط‌زيست، به طور گسترده‌اي مورد توجه واقع شده و از ورزش به عنوان ابزاري براي دستيابي به اصول توسعه پايدار نام برده مي‌شود. ورزش و محيط‌زيست با يكديگر ارتباط نزديكي دارند به طوري كه آلودگي‌هاي محيط‌زيست بر سلامت و كارآيي افراد در زمان آموزش تاثير دارد و سلامت ورزشكاران را به مخاطره مي‌اندازد. اهميت اين امر به حدي است كه؛ در سال 1994 منشور المپيك اصلاح گرديده و ركن محيط‌زيست پس از ورزش و فرهنگ به عنوان سومين ركن به منشور المپيك اضافه گرديد. نظر به آنكه سال 2005، از سوي سازمان ملل متحد به عنوان سال ورزش انتخاب گرديده و با توجه به آنكه دفتر محيط‌زيست سازمان ملل متحد (UNEP) و همچنين كميته بين‌المللي المپيك (IOC) اقدام به تاسيس دفاتر جداگانه‌اي تحت عنوان «ورزش و محيط‌زيست» نموده‌اند و در اين راستا اقدامات مهم و شايان توجهي صورت گرفته است. و همچنين با در نظر گرفتن درصد بالاي جمعيت جوان كشور، علاقه و نياز آنها به انجام فعاليتهاي ورزشي در محيطي پاك و سالم انجام طرح مذكور ضروري به نظر مي‌رسد. با توجه به عدم رعايت معيارها و ضوابط مورد بحث در مجموعه‌هاي ورزشي و در زمان برگزاري مسابقات و رويدادهاي ورزشي در كشور و نيز نظر به درصد بالاي جمعيت جوان كشور، بالا بودن ميزان ساعات اوقات فراغت در ايران، فراگير شدن ورزش در نزد آحاد جامعه، تدارك بستري مناسب به منظور استفاده مطلوب افراد جامعه امري از تجهيزات و اماكن ورزشي بديهي به نظر ميرسد. لذا، رعايت حداقل استانداردهاي جهاني و شاخص‌هاي بين‌المللي از بعد كمي و كيفي و در زمينه‌هاي بهداشتي، محیط زیستی و ايمني ضروري به نظر مي‌رسد. نظر به عدم تدوين الگويي جامع و مناسب از سوي نهادهاي مربوطه، انجام طرح حاضر يك ضرورت محسوب شده و نتايج حاصل از آن بسيار مثبت ارزيابي مي‌گردد. فقدان دستورالعمل و يا راهنماي مناسب و كاربردي در زمينه مسايل مرتبط با ورزش و بهداشت محيط‌زيست، انجام طرح مذكور را ضروري و لازم مي‌سازد. تحقیق حاضر، از نوع کاربردی و به صورت توصیفی ـ پیمایشی اجرا شده است.