مفهوم جهان‌وطنی از دیرباز در اندیشة فیلسوفان و شاعران مورد توجه بوده است. این مفهوم ریشه در باور به یگانگی و وحدت انسان‌ها دارد و در طول تاریخ توسط اندیشمندانی همچون سقراط، رواقیون و بعدها ایمانوئل کانت بسط و توسعه یافته است. جهان‌وطنی بر این اصل استوار است که همة انسان‌ها، فارغ از ملیت، نژاد یا دین، عضوی از یک جامعة جهانی هستند و دارای حقوق و مسئولیت‌های مشترکی می‌باشند. جهان‌وطنی با گسترش دیدگاه ادبی و از بین بردن محدودیت‌های ملی در کنار تأکید بر شناخت ادبیات بومی و ملی به خلق آثاری فراتر از مرزهای جغرافیایی و فرهنگی کمک می‌کند. در این پژوهش به بررسی مؤلفه‌های جهان‌وطنی در گزیدة اشعار شمس لنگرودی، یکی از پیشگامان جریان ساده‌نویسی شعرنو خواهیم پرداخت تا دریابیم پرتکرارترین مؤلفه‌هایی که شمس لنگرودی در رابطه با جهان‌وطنی در اشعارش به کار برده است چگونه است. تحقیقات پیشین نشان داده‌است که مفهوم جهان‌وطنی خلاف آنچه که بر غنای ادبیات و آثار ادبی خواهد افزود اما در آثار معاصر کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش به ما کمک می‌کند با نگاهی دقیق‌تر به فرهنگ و ادبیات سایر ملل و ارتباط نهفتة بین ادب فارسی و ادبیات ملل به صورت تطبیقی بنگریم. این پژوهش به روش کیفی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای به تحلیل و توصیف منطقی اشعار مشخص شده از شمس لنگرودی خواهد پرداخت.