شاهنامهٔ فردوسی، به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین آثار حماسی جهان، تصویری چندلایه از جایگاه و نقش زنان در تاریخ، اسطوره و حماسهٔ ایران ارائه می‌دهد. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و تطبیقی به بررسی شخصیت‌های زن در شاهنامه پرداخته و آن‌ها را در سه سطح اسطوره‌ای، حماسی و تاریخی تحلیل می‌کند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که زنان شاهنامه برخلاف بسیاری از متون هم‌دوره، تنها در نقش‌های همسر و مادر محدود نشده‌اند، بلکه در عرصه‌های سیاسی، جنگی و اجتماعی نیز حضوری پررنگ دارند.
تحلیل تطبیقی شاهنامه با متون تاریخی مانند تاریخ بیهقی و متون پهلوی نشان می‌دهد که فردوسی در به تصویر کشیدن زنان، فراتر از چارچوب‌های سنتی جامعهٔ زمان خود عمل کرده است. شخصیت‌هایی مانند گردآفرید به‌عنوان زن جنگجو، رودابه و تهمینه در نقش زنان عاشق و مستقل، و سیندخت در مقام زنی سیاستمدار و خردمند، نشان‌دهندهٔ نگرش پیشرو فردوسی نسبت به توانایی‌های زنان هستند. در مقابل، شخصیت‌هایی مانند سودابه همچنان بازتابی از کلیشه‌های منفی زن در ادبیات کهن محسوب می‌شوند.
همچنین، مقایسهٔ شاهنامه با حماسه‌های جهانی مانند ایلیاد و مهابهاراتا نشان می‌دهد که زنان در شاهنامه استقلال بیشتری در تصمیم‌گیری‌های خود دارند. برخلاف ایلیاد که زنان اغلب نقش‌های فرعی و وابسته به مردان دارند، زنان در شاهنامه در سرنوشت داستان و قهرمانان تأثیر مستقیمی دارند.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که فردوسی، ضمن پایبندی به سنت‌های حماسی، تصویر نوآورانه‌ای از زنان ارائه داده که آن‌ها را نه‌تنها به‌عنوان نمادهای باروری و وفاداری، بلکه به‌عنوان شخصیت‌های مستقل، جنگجو، سیاستمدار و خردمند معرفی کرده است. این پژوهش همچنین پیشنهاد می‌کند که تحلیل روان‌شناختی شخصیت‌های زن شاهنامه، مقایسهٔ تطبیقی آن‌ها با دیگر متون حماسی جهانی، و بررسی نقش زنان شاهنامه در متون عرفانی فارسی، می‌تواند زمینه‌ساز پژوهش‌های آینده باشد.