زیباترین شکل بیان در عالم، هنر است که عالی‌ترین صورت را برای تجلی معنا و قصد هنرمند فراهم می‌سازد اغلب هنرهای آیینی، دینی، قدسی و سنتی، چون محتوا بر صورت غلبه دارد، بیانی نمادین و رمزی پیدا کرده‌اند.رنه گنون یکی از چهره‌های برجسته در مطالعۀ سنت‌های متافیزیکی شرقی است و عمیقاً به جنبه‌های نمادین و اسرارآمیز آیین‌های مختلف دینی، به ویژه هندوئیسم، علاقه داشت. از میان بسیاری از شخصیت‌هایی که او درباره‌شان نوشت، رقص شیوا، یا ناتاراجا یا آدالوالان به‌عنوان نمادی مهم از علاقه گنون به نمادگرایی مقدس و مفاهیم متافیزیکی به‌حساب می‌آید. ناتاراجا یا رقص شیوا یکی از مضمون‌های باشکوه در اسطوره شناسی هندو منبع الهام بخش هنرمندان و نمادی از عبادت برای مردم و حامل بسیاری از معانی پیام‌ها و استعاره‌هاست. حالت رقص شیوا موضوع کار بسیاری از مجسمه‌های هنرمندان سده‌های دهم و دوازدهم میلادی است. این مجسمه‌ها نماد شناخته شده و محبوب هندو به عنوان نمادی از فرهنگ هند مورد استفاده قرار می گیرد. بر اساس مؤلفه‌های ذکرشده توسط گنون و مقایسۀ آن با سماع صوفیانه، می‌توان به عناصر مشترکی پی برد که به‌نظر این مقایسه را حائز اهمیت می‌سازد.