هوش هیجانی به توانایی تشخیص احساسات خود و دیگران و برخورد با آنها اشاره دارد. این مفهوم به گونه¬ای گسترش داده شد تا ویژگی¬هایی مانند خوش¬بینی، وظیفه¬شناسی، انگیزش، همدلی و کفایت اجتماعی را نیز در برگیرد. این شایستگی¬ها وصلاحیت¬ها را می¬توان به خودآگاهی، خودگردانی، آگاهی اجتماعی و مدیریت روابط تقسیم بندی نمود. بسیاری از والدین و نیز دانشمندان و پژوهشگران در سراسر دنیا با افزایش مشکلات رفتاری و هیجانی از اعتماد به نفش پایین تا اضطراب و افسردگی در کودکان، نوجوانان و جوانان، آموزش مهارت¬های لازم در زمینه هوش هیجانی به کودکان و دانش¬آموزان را ضروری می¬دانند. این مهارت¬ها منجر به افزایش انطباق و احتمال بیشتر موفقیت حتی در موقعیت¬های با عوامل خطر آفرین است. گرچه عملکرد خوب در زمینه هوش هیجانی می¬تواند پیش¬بینی کننده موفقیت و پیشرفت فرد باشد، هوش هیجانی را نمی¬توان مقیاس سنجش موفقیت دانست. پژوهش¬ها نشان داده¬اند که هوش هیجانی از هوشبهر، پیشگویی کننده موفقیت فرد در زندگی است، افزادی که دارای کفایت هیجانی بالا هستند، مهارت¬های اجتماعی بهتر، روابط درازمدت پایاتر و توانایی بیشتری برای حل تعارضات دارند. گرچه انسان¬ها به دلایل سرشتی و ژنتیکی در تنظیم و ابراز هیجانات متفاوت هستند، یادگیری از طریق آموزش می¬تواند موجب افزایش توانایی-ها و مهارت افراد در هر سطحی که هستند شود. پژوهشگران در این پژوهش بدنبال بررسی ضرورت آموزش مهارت¬های لازم در زمینه هوش هیجانی به کودکان و دانش¬آموزان هستند.