تعلیم و تربیت به عنوان اساسی‌ترین پایه در رشد و پیشرفت جوامع و افراد، از اهمیت بسزایی برخوردار است. در این راستا، تعامل میان خانواده و مدرسه به عنوان دو رکن اصلی در فرآیند تعلیم و تربیت مطرح می‌شوند. این مقاله به بررسی نقش تعامل مثبت میان خانواده و مدرسه در تحقق اهداف تعلیم و تربیت با تأکید ویژه بر مباحث عدالت و کیفیت آموزشی می‌پردازد. عدالت در محیط آموزشی به توزیع عادلانه منابع و فرصت‌های آموزشی اشاره دارد. همچنین، کیفیت آموزشی نشانگر سطح بهره‌وری و ارتقای دانش و مهارت‌های فراگیران است. این مقاله ابتدا به تشریح این دو مفهوم پرداخته و سپس نشان می‌دهد که چگونه تعامل میان خانواده و مدرسه می‌تواند در تحقق عدالت و ارتقای کیفیت آموزشی نقش ایفا کند. خانواده به عنوان اولین محیط آموزشی فرد، با تعامل مثبت، حمایت روحی و مشارکت در تحصیلات فرزندان، نقش اساسی در تحقق عدالت و کیفیت آموزشی ایفا می‌کند. از سوی دیگر، مدرسه به عنوان دومین محیط آموزشی، مسئولیت ارائه آموزش با کیفیت را بر عهده دارد. تعامل مداوم مدرسه با خانواده و مشارکت والدین در امر آموزش از عوامل مؤثر در تحقق اهداف آموزشی محسوب می‌شوند. در نهایت، با تأکید بر اهمیت تعامل میان خانواده و مدرسه، نتیجه گرفته می‌شود که این تعامل مثبت، اساسی‌ترین عامل در تحقق اهداف تعلیم و تربیت به ویژه در زمینه‌های عدالت و کیفیت آموزشی است. توازن مناسب در توزیع منابع، نظارت مستمر، اطلاع‌رسانی فعال، اعمال اصول عدالت در تصمیم‌گیری و همکاری مداوم بین خانواده و مدرسه می‌تواند بهبودهای چشمگیری در سیستم آموزش و پرورش ایجاد کند. روش تحقیق این مقاله توصیفی تحلیلی با رویکرد کتابخانه‌ای است.