زبان فارسی در عصر جدید با چند مسئلۀ عمده روبروست. وضعیت آموزش زبان و ادبیات فارسی در رشته‌‌ای مانند علوم انسانی هم مناسب نیست. در تحقیقی که سال گذشته از سوی فرهنگستان زبان و ادب فارسی در میان دانش‌آموزان استان تهران صورت گرفته، مشخص شده است که دانش‌آموزان در رشته علوم انسانی، یعنی رشته‌ای که بیشتر با متون ادبیات فارسی و توانایی زبانی سر و کار دارد. بی‌توجهی به زبان فارسی در رشته تخصصی زبان و ادبیات فارسی نیز تا آنجاست که تنها 15 درصد واحدهای درسی این رشته به حوزه زبان فارسی بازمی‌گردد؛ در حالی که بیشترین استفاده، کاربرد و نیاز دانش‌آموختگان زبان و ادبیات فارسی در حوزه مهارت‌های زبانی است. برنامه درسی زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه با مشکلات و آسیب‌های جدی مواجه است؛ از جمله تکراری بودن مباحث و واحدهای درسی تا مقطع دکتری؛ عدم استفاده از آثار جدید تألیفی و ترجمه‌ای در برنامه، کهنه بودن سرفصل‌ها و سیطره طیف سنتی بر برنامه‌های این رشته، انعکاس نیافتن تحولات کیفی ادبیات در دوران جدید در برنامه‌های درسی، نبود رشته یا درس‌هایی چون ادبیات معاصر، عامه، کودک، ایران باستان و داستانی و موضوعات جدید مانند رمان، داستان کوتاه، نماشنامه، فیلم‌نامه، توجه به حواشی ادبیات تا خود ادبیات و خلاقیت‌های ادبی، نبود برنامه‌هایی برای انتقال تجربیات نویسندگان و شاعران معاصر به دانشجویان، به حاشیه ادبیات رانده شدن دانشجویان به دلیل ضعف برنامه درسی دانشگاهی، ناکارآمدی دانشجویان به دلیل عدم توجه به مقوله‌هایی چون ادبیات معاصر، عدم استفاده برنامه‌ریزان رشته زبان و ادبیات فارسی از اختیارات قانونی برای تدوین دروس مورد نیاز به دلیل سنتی بودن است.