ایران و فلسطین در طول تاریخ مبارزاتی خود در برابر ظلم و استبداد داخلی و خارجی مقاومت کردند. با وقوع جنگ جهانی اول و دوم ، قشر روشن‌فکر جوامع اعتراض خود را به وضعیت سیاسی حاکم نشان داده و با سرودن شعر، موقعیت سیاسی، وضعیت فقر و تنگدستی مردم، ظلم ظالمان و موضوعات مرتبط دیگر را به تصویر کشیدند. ادبیات مقاومت در این زمینه نقش چشمگیری را ایفا کرد. در ادبیات پایداری برای اینکه شاعر وضعیت تاسف‌انگیز و تنگ جامعه را به تصویر بکشد، درحیطه‌ی موضوعی خاصی سیر می¬کند و هدفش ایجاد روحیه¬ی مبارز و پایداری میان مردم است. طاهره صفارزاده و محمود درویش شاعران بنامی هستند که در حوزه¬ی مقاومت اشعار زیبایی سروده¬اند و این امر موجب ظهور مشترکات شعری در اشعار این دو شاعر شده است. در این پژوهش برآنیم تا با روش تطبیقی تجلی پایداری و مقاومت در اشعار این دو شاعر را مورد بررسی و مداقه قرار دهیم. برآیند تحقیق حاضر حاکی از آن است که اشعار این دو شاعر تجلی گاه مضامین مشترکی نظیر دعوت به صلح، حس وطن‌پرستی، هویت و غیرت ملی، شهادت و... بوده است.