زبان دستگاهی از نشانه‌ها است که به کار اندیشیدن، ارتباط و شناخت می‌آید و عنصر بنیادین حیات انسانی است. زبان مفهومی تک‌ساحتی نیست و افزون بر دو کنش فردی و اجتماعی، سویه‌ها و شیوه‌های گوناگون دارد. زبان در سه سطح مکالمه، زبان علم و زبان هنر یا ادبیات، بنیاد فرهنگ مکتوب هر جامعه را می‌سازد .ادبیات قطعا ساخته شده از زبان است ولی فرم ویژه ای از زبان که هدفش ارتباطی خاص است. شکل ادبی را میتوان به عنوان یک «زبان» در نظر گرفت که اصول خاص خود را در مورد چیدمان نشانه ها و تولید «معانی» دارد. بواسطه ی ادبیات، زبانی را یاد میگیریم وبه تمدنی نزدیک می شویم ، اما به ویژه به یک مطالعه و یک ارزیابی دوباره ی مفهوم فراگرفته شده از قبل درباره «زبان» و «ارتباط» فرا خوانده میشویم. میتوان گفت که برای آموزش زبان هرآموزشی که این نوع خاص ارتباط را به این دلیل که ادبیات کامل نیست نادیده میگیرد و هرنوع روش شناسی که ادبیات را در نظر نمیگیرد به نوعی ناقص العضو است.. یکی از مباحث مطرح در هر زبان، مقوله «زبان معیار» است. زبان معیار یا هنجار و قاعده، زبان متون درسی و دانشگاهی، رسانه‌ها، نخبگان و ارباب فرهنگ است. این زبان ویژگی‌هایی دارد که در هر عصر و هر نسل متفاوت می‌شوند. فارسی معیار امروز مختصاتی یکسره متفاوت با دوران‌های تاریخی خود یافته است و در بهترین و درخشان‌ترین وضع خود قرار دارد. بررسی تعریف، نشانه‌ها و بنیادهای فارسی معیار، نظریه‌های زبان‌شناختی و ادبی درباره زبان و نیز نگاهی به کارکردها و لایه‌های مختلف زبانی، موضوع این نوشتار است. زبان معیار باید پاس داشته شود، با این حال هرگز نباید اهمیت و لزوم سبک‌آفرینی نویسندگان از یاد برود.