اسلام به عنوان یک مکتب انسان ساز، بیشترین عنایت را به تکریم، تنزیه و تعالی خانواده دارد و این نهاد مقدّس را كانون تربیت و مهد مودّت و رحمت می شمرد و سعادت و شقاوت جامعة انسانی را منوط به صلاح و فساد این بنا می داند و هدف از تشکیل خانواده را تأمین نیازهای مادّی، عاطفی و معنوی انسان از جمله دستیابی به سکون و آرامش برمی شمارد.
خانواده گروهی است متشکّل از افرادی كه از طریق نَسَب یا سبب و رضاع با یکدیگر به عنوان شوهر، زن، فرزندان، مادر، پدر، برادر و خواهر در ارتباط متقابل هستند و فرهنگ مشتركی پدید آورده اند و در واحد خاصی به نام خانواده زندگی می كنند . در یک نگاه ساده متوجّه می شویم كه عناصر اصلی تشکیل دهندة خانواده، یک زن و یک مرد است كه مطابق آداب و رسوم اجتماعی خویش با یکدیگر پیوند زناشویی بسته اند و بعد فرزند یا فرزندانی بر جمع آنها افزوده شده است (بهشتی، 1361) در واقع «خانواده متشکّل از افرادی است كه از طریق پیوند زناشویی، هم خونی یا پذیرش فرزند با یکدیگر به عنوان زن، مادر، پدر، شوهر، برادر، خواهر و فرزند در ارتباط متقابل هستند، فرهنگ مشترک پدید می آورند و در واحد خاص زندگی می كنند» (جهانفر، 1376) ؛ یعنی خانواده همچون گروهی از افراد است كه روابط آنان با یکدیگر بر اساس هم خونی شکل می گیرد و نسبت به یکدیگر خویشاوند محسوب می شوند.