در جهان امروز به منظور سازگاری با محیط متحول، دانشگاه‌ها ها نیازمند توجه به رشد، بالندگی و بهسازی منابع انسانی خود می‌باشند. بديهي است كه راز احیاء و رشد علمی، پژوهش است و توسعه علم، مرهون و وابسته به کمیت و کیفیت طرح‌های علمی و پژوهش¬ است. در همین راستا، هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط گرایش‌های پژوهشی با رشد حرفه ای از طریق آزمون مدل علی بین آنها می باشد. در این پژوهش توصیفی همبستگی، نمونه‌ای شامل 148 نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه‌های علوم پزشکی و فردوسی مشهد با استفاده از روش نمونه¬گیری سهمیه‌ای انتخاب شدند. به منظور جمع‌آوری اطلاعات، از پرسشنامه¬هاي محقق ساخته گرایش‌های پژوهشی و رشد حرفه ای استفاده شد. روایی و پایایی پرسشنامه‌ها تایید شد و داده‌ها با استفاده از روش‌های آمار توصیفی و استنباطی، آزمونT، آزمون باکس، تحلیل مسیر، تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA)، همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و به کمک نرم افزارهای لیزرل (LISREL) و SPSS مورد تچزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل از آزمون رگرسیون چندگانه نشان داد که متغیرهای گرایش‌های پژوهشی بنیادی و کاربردی نمی‌توانند رشد حرفه‌ای آموزشی و پژوهشی را پیش‌بینی نمایند. نتایج بدست آمده از آزمون مانوا نشان داد كه بین دو دانشگاه، در هر دو متغیر رشد حرفه‌ای آموزشی (01/0,P< 006/7= (146، 1)F) و رشد حرفه‌ای پژوهشی (01/0,P< 59/8= (146، 1)F) تفاوت معناداری وجود دارد. بر اساس نتایج به دست آمده، بین گرایش پژوهشی بنیادی با رشد حرفه‌ای آموزشی و رشد حرفه‌ای پژوهشی رابطه مثبت بسیار پایین و غیر معنادار است همچنین بین گرایش پژوهشی کاربردی با رشد حرفه‌ای آموزشی رابطه مثبت بسیار پایین و غیر معنادار و بین گرایش پژوهشی کاربردی با رشد حرفه‌ای پژوهشی رابطه منفی بسیار پایین و غیر معنادار است.