از منظر اسلام مالك مطلق طبيعت و مخلوقات، خداوند متعال و انسان خليفه او بر روي زمين است. خليفه و نماينده بودن انسان اقتضا مي كند كه تصرف او در زمين همانند تصرف امانت دار باشد. طبيعت ملك خاص هيچ يك از نسل هاي بشري نيست تا هر طور كه خواست در آن تصرف كند، بلكه ميراث همه بشر است كه از نسلي به نسل ديگر به ارث مي رسد. لازمه امانت داري انتقال محيط پاك و سالم به نسل هاي بعدي است. از منظر قرآن كريم همان طور كه انسان داراي كرامت است، همة موجودات طبيعت نيز مقدسند زيرا همه اجزاي طبيعت تسبيح گوي حق هستند. بر اين اساس، انسان در مقابل همه چيز، از جمله حيوانات و طبيعت اطراف خود مسئوليت دارد. احكام اسلام دربارة محيط زيست فراوان و متنوع است. انسان به موجب اين احكام موظف است از آلوده كردن آب و خاك و هوا پرهيز كرده، درخت كاشته و با حيوانات با رأفت و مهرباني رفتار كرده، از آنها حمايت كند و تنوع زيستي را برهم نزند.