آگاهی و شناخت بهتر از پتانسیل ها، قابلیت ها، استعدادها، امکانات توسعه ای، شـناسایی نقاط قوت و ضعــف، توان هـا و تهدیدها و راهبردهای مشخص، جهت توسعه و گسترش فضای سبز شهری و اســتدلال آن در امر برنامه ریزی هـا و طراحی ها نه تنها موجب پر بار شدن قوانین و مقررات در حیطه فضـای سبز شـهری مـی گردد، بلکه نوعی ضــرورت است که بکارگیری آنها موجب به روز بـودن آگاهـی ها از وضــعیت موجـود و تلاش برای سـاماندهــی این کاربری شهری با توجه به نیازهای امروزین آن است. برنامه ریزی و طراحی فضاها و مناظر شهری بدون توجه به مسائل، ضوابط، معیارها، استاندارها و الگوهای مطـــلوب و بهینه جهت گسترش، توسعه و طراحی های شهری ممکن نیست، زیرا برنامه ریزی و طراحی فضای سبز شــهری جزء روش های زندگی و سازمان شهری به حساب می آیند و در آن دخیل هستند که بر اساس شناخت و تجــزیه و تحــلیل نیازهای جامعه شهری از یک طرف و امکانات و محدودیت ها و نیازهای محیطی از طرف دیگر، سازمان داده می شوند. پیش از هر نوع برنامه ریزی برای توسعه فضای سبز شهری شناخت معیارها و استانداردهای فضای سبز شهری لازم و ضروری است و باید این اصول معین و مشخص شوند.نتایج این پژوهش نشـان دهنـده ایـن مطالـب است که ســرانه فضاهای سبز شهری در کشور ما ایران (7 تا 12 متر) با استانداردهای واقعی آن (20تا 25متر مربع برای هـرنفر) تفــاوت زیادی دارد، همین امر نشان دهنده اختلالات وکنـدی اجرای طرح های فضـای سـبز شهری و کمـبود مکان هـــای تفرجگاهی شده است. این کندی در اجرا، مشکلات محیط اجتماعی را در پی دارد. بنابراین بهترین راهــکارهای منـاسب جهت رفع این معضل بزرگ، برنامه ریزی های اصولی، تخصیص اعتبارات دولتی، مشارکت های مردمی و تشویق بخش خصوصی در سرمایه گذاری و اجرای طرح های فضای سبز شهری می باشد.