همواره بحران ها، سوانح طبیعی و غیر طبیعی حیات شهری را تهدید نموده و باعث سقوط و از بین رفتن شهرهای بسیاری شده است. لیکن بسیاری از شهرها بعد از وقوع این بحران ها در مدت کوتاهی توانسته اند به زندگی گذشته خود برگردند. این بازگشت به اوج بعد از بحران را می توان تاب آوری نامید. تاب آوری راهی برای افزایش توان جوامع با استفاده از پتانسیل های آن ها مطرح شده و تعریف ها، رویکردها، شاخص ها و مدل سنجشی متفاوتی در مورد آن شکل گرفته است. با ورود پارادایم تاب آوری به ادبیات شهری، به وضعیت محیط شهری و ارزیابی تاب آوری این محیط در برابر بحران ها توجه ویژه ای شده است. بافت مرکزی شهرهای سنتی ـ تاریخی در پی تحولاتی که در طی چند دهه اخیر صورت گرفته باعث تغییر و دگرگونی گسترده ای شده است. مرکز شهرها با سابقه ای قدیمی، به دلیل مرکزیت جغرافیایی، سهولت دسترسی، مرکزیت ثقل اقتصادی و ویژگی های تاریخی ـ فرهنگی دارای پتانسیل بالقوه بالایی محسوب می شوند؛ علی رغم ویژگی های مثبت قسمت مرکزی شهرها، محلات مسکونی آن از لحاظ فرسودگی، مشکلات زیست محیطی، درهم پیچیدگی بافت و ضعف زیرساخت ها رنج می برند. بافت میانی، هسته اصلی و مرکزی شهرها را تشکیل می‌دهد. این مناطق روزگاری بخش مهم شهر بودند و محل اصلی زندگی، کار و تجارت به حساب می‌آمدند، اما امروزه با گسترش شهر، دگرگونی سبک زندگی و تغییر در شیوه‌های ساخت‌وساز، فرسودگی ساختمان‌ها و تنگی معابر همین بافت‌ها به یکی از مشکلات اصلی مدیریت شهری تبدیل شده اند که آبادانی شهر را به چالش می‌کشند. تاب آوری بیشتر به دنبال کاهش ریسک و خطرپذیری بافت های میانی است که این بافت ها هسته اصلی شهر را تشکیل می دهند. هدف این پژوهش بررسی و شناخت میزان تاب آوری بافت های میانی در برابر زلزله است که از روش توصیفی و تحلیلی استفاده شده است.