توسعه نیافتگی و ابعاد مختلف آن از نشانه‌های مشخص تفاوتهای منطقه‌ای و عدم تعادلهای ناحیه‌ای است. این تفاوت‌ها و نابرابریها همواره زمینه‌های دستیابی به توسعه متعادل را با تهدیدات جدّی مواجه می‌کند، از اینرو برای از بین بردن عدم تعادلهای منطقه‌ای و فراهم کردن مبنای علمی و منطقی ارزیابی جامعی از وضعیت موجود توسعه‌ با در نظر گرفتن شاخص‌های مختلف امرِ بسیار ضروری است، چرا که با در دست داشتن این ارزیابی‌ها می‌توان به تهیه و تنظیم سیاستگذاریها و برنامه‌ریزی‌های لازم جهت فائق آمدن به مشکلات و مسائل مناطق محروم اقدام کرد. بگونه‌ای که اين نابرابري‌ها توأمان با برنامه‌ریزی‌های نادرست در مناطق روستايي ایران وضعيت حادتر از آن دارد. اگر بپذیریم امروزه کاهش نابرابري در استفاده از منابع، امکانات و تسهیلات، یکی از مهم¬ترین معیارهاي اساسی توسعه پایدار در سطح مناطق روستایی تلقی شود در گام بعد شناخت و بررسي امكانات و توانايي¬ها آن نیز هم برای تعیین میزان سطح توسعه ¬يافتگي نواحي روستايي در فرايند سیاستگذاری توسعه - ملی،روستایی - به عنوان یک اصل به شمار می‌رود.
تحقیق حاضر برای تبیین مباحث از نوع پژوهش کمی؛ از لحاظ میزان درجه‌ی کنترل غیر آزمایشگاهی و از نظر شیوه‌ی جمع آوری اطلاعات مبتنی بر روش اسنادی با استفاده از تحلیل مدلهاست و کلیه محاسبات با استفاده از نرم افزار spss تحت ویرژن 20 انجام شده است. نتايج و یافته‌ها نشان داد بر اساس رتبه بندی بخش های استان گیلان در شاخص های مختلف، بخش‌های سنگر، خمام، مرکزی انزلی، خشکبیجار، کوچصفهان، کومله، تولم، لشت نشا، جزء بخش های برخوردار مشخص شده‌اند و همینطور بخش های حویق، مرکزی سیاهکل، رحیم آباد، دیلمان، کرگانرود، اطاقور، سردار جنگل، لوندویل جزء بخش های کم برخوردار آن هستند. و نهایتاً طبق مدل های هشتگانه بخش های سنگر و خمام در رتبه های اول و بخش های رحیم اباد و حویق در رتبه های آخر را به خود اختصاص داده‌اند؛ در ضمن پژوهش نشان این واقعیت شد که تفاوتها و نابرابري هاي عمیقی در سطح توسعه يافتگي بخش های استان گیلان همچنان وجود دارد، در نتیجه اين تفاوت ها لزوم تهيه و اجراي برنامه ها و طرح هاي هدفمند جهت توسعه يکپارچه و متوازن روستاها برای سیاستگذاران و متخصصان روستایی بیش از گذشته آشکارتر ساخت.