برنامه ریزی منطقه ای با هدف توسعه و کاهش نابرابری منطقه ای از موضوعات مهم در کشورهای در حال توسعه محسوب می شود. شناخت و تجزیه و تحلیل وضع مناطق در زمینه های اقتصادی، اجتماعی، محیطی و فرهنگی نخستین گام در فرآیند برنامه ریزی توسعه منطقه ای است، که با این کار تنگناها و محدودیت های مناطق مشخص شده و می توان برای رفع آنها اقدام کرد و به عبارتی برای تخصیص اعتبارات و منابع میان مناطق مختلف، شناسایی جایگاه آن منطقه در بخش مربوطه و رتبه بندی سطوح برخورداری از مواهب توسعه ضروری است. هدف از این مقاله تحلیل میزان نابرابری بین 9 شهرستان استان کردستان و ارائه راهبردهای آمایشی برای کاهش میزان این نابرابری ها می باشد. در همین راستا با عنایت به مباحث فوق الذکر در پژوهش حاضر سعی شده است با روش توصیفی - تحلیلی بر پایه اطلاعات کتابخانه ای - اسنادی و آماری متغیرهای مورد مطالعه تعریف، ارزیابی و سنجش گردید. جامعه آماری شامل شهرستان های استا ن کردستان که بر اساس 20 شاخص اقتصادی با بهره گیری از تکنیک تحلیل عاملی و تحلیل خوشه ای انجام گرفته است. نتایج حاصل از مطالعه و تجزیه و تحلیل وضع موجود بر اساس متغیرهای مورد مطالعه در این تحقیق بیانگر این مطلب است که شهرستان سنندج در خوشه توسعه یافته، شهرستان های مریوان - بیجار در خوشه کمتر توسعه یافته، شهرستان های سروآباد –کامیاران – سقز – قروه - بانه در خوشه در حال توسعه و شهرستان دیواندره در خوشه محروم قرار گرفتند. یافته ها نشان میدهد لزوم توجه به برنامه ریزی غیر متمرکز در حوزه اقتصادی بر اساس ظرفیت های واقعی هر منطقه به منظور نیل به پیشرفت متعادل و یکپارچه هر منطقه ضرورتی اجتناب ناپذیر است.