صنعت گردشگري بعنوان رويكردي جديد براي توسعه همزيستي انسان و محيط، به منظور بهره برداري اقتصادي، امروز در توسعه مناطق جايگاه چشمگيري يافته است. استان سمنان به سبب طبيعت زيبا و بيشتر بكر آن از مزيت نسبي برخوردار است. هدف اين پژوهش بررسی نقش زیرساختهای ارتباطی،زیستی،طبیعی و اجتماعی-اقتصادی بمنظور افزایش بهره وری صنعت گردشگری در مناطق کویری همچون سمنان با استفاده از مدل مکانی کانونی _ شبکه ای استراتژیک است. معیارهای مورد استفاده در شناسایی نواحی گردشگری شامل توپوگرافی،شیب،جهت شیب،منابع آب،اقلیم وآب وهوا،مخاطرات سیل و زمین لغزش ووضعیت اقتصادی و اجتماعی و همینطور زیرساخت های ارتباطی ومحورهای مواصلاتی می باشند. يافته هاي تحقيق حاكي از اين واقعيت است كه استان سمنان در زمينه صنعت نوپاي توريسم به لحاظ موقعيت خاص خود پتانسیل گردشگري لازم رادرنواحی کویری دارد. ولی مانع اساسي و ضعف بزرگ در راه رسيدن به اين هدف به تعدد تصميم گيران و مسائل مديريت و ضعف زيرساخت های ناشی از نبود راهبرد مناسب و متناسب باتوان اکولوژیک منطقه باز مي گردد.راهبرد فرصت-قوت تحقیق در 12بند بعنوان راهبردی موثر مي تواند در بهينه سازي وضع موجود و ساماندهي توريسم در اين مطنقه مؤثر باشد.