يكي از بخش هاي تشكيل دهنده شهر محله ها مي باشند كه تاثيراتشان بر پهنه شهر غير قابل انكار است. محله ها در شهرهاي قديم ايراني جزو تاثيرگذارترين بخش هاي شهر به لحاظ اجتماعي، سياسي، فرهنگي، اقتصادي و كالبدي بوده اند و همواره تاثيرات مستقيمي بر كل شهر داشته اند. اما امروزه محله ها، كاركرد اصلي خود را از دست داده و تبديل به مفهومي كالبدي گشته است كه تنها بلوك بندي هاي شهري را مشخص مي نمايد. اين امر نه تنها سبب بروز ناپايداري هايي در سطح محله ها گشته بلكه كل شهر را نيز تحت تاثير قرار داده است و منجر به ايجاد محله هایی گشته كه كوچكترين تعلق خاطري براي ساكنين خود ايجاد نمي نمايد و اين امر سبب بروز ناهنجاريهاي اجتماعي، عدم تعلق ساكنين به فضاي محله و بروز فرسودگي هاي كالبدي و زيست محيطي مي گردد. از این رو شناسايي عوامل مؤثر در ميزان رضايت و نارضايتي سكونتي ساكنان، مي تواند در جهت تحليل وضع موجود سكونتي، تصميمات آتي به منظور ارتقاي کیفیت زندگی در محله ها و جلوگيري از تكرار نواقص در ساير مكان ها مؤثر واقع گردد. این پژوهش در روشی توصیفی- تحلیلی محله استادسرای رشت را به طور نمونه انتخاب کرده است، شاخص های کیفیت زندگی در محله ها را تحلیل می کند. مفهوم رضایتمندی را شرح می دهد و در آخر میزان رضایت مندی ساکنین از کیفیت زندگی در محله استادسرای را جهت بهبود وضعیت و ارائه راهکار طراحی سرای محله را بررسی می کند.