یوهانی پالاسما از منظر فلسفی متاثراز فلسفه‌ی موریس مرلوپونتی بوده، همچنین به تفکرات پدیدارشناسانی چون هوسرل و هایدگرنیز نیم‌نگاهی داشته است. یوهانی پالاسما معتقد به از دست رفتن قدرت ارتباطی معماری و بحران معنا در دوران معاصر می‌باشند؛ بنابراین در این مقاله به بررسی جایگاه بصر محوری در اندیشه‌های یوهانی پالاسما پرداخته‌شده است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی– تحلیلی بوده، در ضمن جمع‌آوری اطلاعات اسنادی و کتابخانه‌ای بوده است. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که بصر محوری، محصول تفکر انسان یک‌بعدی ست، پالاسما می‌خواهد معماری با تمام وجود لمس شود، اندیشه‌ای مشابه معماری گذشته ایران، راز ماندگاری معماری‌اش را در توجه به همه حواس، ازجمله بینایی یافته، او ارتقاء و تبدیل فضای معماری به مکان معماری را می‌خواهد او به‌خوبی واقف است که یک مکان از فضا و انسان درونش تشکیل‌شده است.