شهر همچون ارگانیسمی است که اجزای آن به هم پیوسته می باشند. آسیب دیدگی در یک جزء می تواند بقیه قسمتها را درگیر سازد. فقر اجتماعی و اقتصادی در یک محدوده شهر، به معنای زندگی پایین تر از سطح متوسط اقتصادی شهروندان و نیز برخورداری از تسهیلات، امکانات و خدمات شهری در کنار فقر اجتماعی و فرهنگی می تواند زمینه ساز بروز مشکلات متعدد از جمله ناامنی و بروز بحران¬های اجتماعی و اقتصادی باشد. پژوهش حاضر با هدف شناسایی ریشه¬های بحرانزایی مناطق و نواحی ویژه در بطن کلانشهرها و ارایه راهکارهای مدیریت پیشگیرانه بحران¬های شهری، انجام شده است. این پژوهش که از نوع توصیفی-تحلیلی است، با انتخاب محلات منطقه ده کلانشهر تهران، آن¬ها را مورد بررسی میدانی قرار داده است. نتایج نشانگر آنست که وضعیت نامساعد مسکن، بیکاری، اعتماد کم مردم به صدا و سیمای داخلی، خرید و فروش و نیز مصرف مواد مخدر، ارتباط و تعامل ضعیف ساکنان با مراکز فرهنگی، فرهنگسرا، سرای محله، مساجد و مانند آن، بالا بودن نسبت سرپرستان خانوار مجرد، بافت بسیار متفرق و ناهمگن بدلیل مهاجرپذیری، درآمد بسیار پایین، نارضایتی از شرایط اقتصادی و تورم، بالا بودن نرخ سرقت، تجاوز به عنف و زورگیری، نارضایتی از دسترسی به فضاهای فراغتی مانند فضای سبز، پارک و سینما در میان ساکنین محلات این منطقه، بسیار بالاست و این عوامل می-تواند ریشه¬های بحران های اجتماعی و اقتصادی بوده و در مقاطع مختلف، خود را به شکل آشوب و اعتراض، نشان دهد. لذا نیازمند توجه و رسیدگی جدی مدیریت شهری است.