عموما ارزیابی کاربری های اراضی شهری اساسا به منظور اطمینان خاطر از استقرار منطقی آنها ورعایت تناسب لازم صورت می گیرد .همچنین ارزیابی نقش مهمی در فرایند برنامه ریزی وتحقق اهداف به ویژه موفقیت درطرح های توسعه پایدار دارد. در این تحقیق کاربری های مختلف(آموزشی،درمانی،اداری،فضای سبز،مذهبی،فرهنگی،ورزشی،مسکونی وتجاری)در شهرستان سامان با روش تحلیلی وتطبیقی مورد ارزیابی وبررسی قرار گرفته اند . نتایج این تحقیق نشان می دهد که ارزيابي كمي كاربري اراضي شهر با توجه به سرانه ها و معيارها و همچنين ارزيابي كيفي آن ها در بیشترموارد با استانداردها و ضوابط علمي غير منطبق و نامتعادل بوده است. در کاربری های موجود در شهر از جمله کاربری های، اداری –انتظامی، معابر، تجاری و خدماتی، ورزشی و غیره کمبود قابل توجهی وجود دارد. همچنین این کاربری ها فاقد انسجام ونظم بوده و اکثر آنها بصورت پراکنده و بدون ارتباط باهمدیگر در سطح شهر قرار گرفته اند وفاقد سازگاری نسبت به کاربری های مجاور خود هستند. همچنین افزایش جمعت شهر چه به صورت طبیعی وچه بصورت مهاجرت روستائیان به شهر موجب عدم تعادل در کاربری های مسکونی وکاربری اراضی شده است که در نتیجه چنین امری اراضی پیرامون شهر که اغلب زمین های کشاورزی هستند به زیر ساخت وساز ها رفته اند.