توجه به نیاز های انسان در هر دورۀ سلامت فرد، در نتیجه اجتماع را موجب می شود. یکی از اقشار محتاج حمایت در جامعه سالمندان می باشند. در معماری نه تنها باید اصول و استاندارد های خاص برای این قشر تبیین، تثبیت و رعایت شود، بلکه می بایست الگوی فضایی مختص به این افراد را تعریف نمود. خانۀ سالمندان اولین و ساده ترین راهی است که می توان در نظر گرفت. امّا به دلیل فاصله ویژگی های اولیه این فضا از الگوی زندگی عادی سالمند و همچنین قبول این حقیقت که باعث افزایش افسردگی های خاص این دوران می باشد، دهکده سالمندی الگوی دیگری است که برای زندگی سالمندان در غرب ارائه و اجرا گردیده است. در این الگو ، مسکن هایی برای سالمندان طراحی شده است که سالمندان می توانند به تنهایی یا همراه با خانواده شان در آن زندگی کنند. خدمات اولیه و مورد نیاز سالمند در مجاورت و همسایگی مسکن سالمندان موجود می باشد. امّا با توجه به ویژگی ها و روحیات این قشر، تعریف الگویی که سالمند را در کنار حفظ زندگی عادّی، در خانۀ امید ها و خاطراتش، در نیاز های روحی و جسمی ایشان مرتفع سازد، ضروری می باشد.
لذا نیاز به الگویی که فضای جدیدی منطبق بر شرایط روحی و جسمی سالمند را تعریف کند و بتواند جایگزین شیوه های قبلی در جهت ارتقاء روحیۀ سالمند شود ضروری می باشد. برای پاسخگویی به این نیاز راه حل های گوناگونی در غرب پیشنهاد گردیده، که در ایران مورد استفاده قرار نگردیده است و به جای آن اقامت گاه های روزانه را می توان تعریف کرد که این فضا به عنوان فراغتگاه روزانۀ سالمندان استفاده شود و نه تنها شامل پاسخگویی به نیاز های این افراد باشد، بلکه در ایجاد حس مفید بودن، افزایش امید به زندگی و ارتقاء روحیۀ سالمند اثرگزار خواهد بود. سالمند در استفاده از این مکان از اختیار برخوردار است و نیاز هایی همچون فضا های مناسب برای ورزش و تفریح سالمند، هم صحبتی با هم سن و سالان، حفظ عزت نفس ایشان و ایجاد شرایطی برای خود استقلالی در حین گذراندن اوقات فراغت، آموزش هنر ها و تکنیک های مورد نیاز در زندگی سالمندی، مشاوره و ... را دارا می باشد.
در این مطالعه سعی شده با بسط و توضیح و تحلیل عوامل فضای اقامتی روزانه و با توجه به آمارگیری از جامعۀ آماری مقبولیت این فضا نسبت به خانۀ سالمندان مورد تحلیل قرار گیرد.