باغ یکی از آثار انسانی است که به عنوان عامل هویتی و نمایش عینی باورهای جامعه ایفای نقش می کند. غرض از باغ سازی هرچه که باشد یکی از پیامدهای محتوم آن زیبا آفرینی است؛ با عنایت به ارتباط تنگاتنگ باغ ایرانی و هنر اسلامی دارد، که دارای معانی عمیق عرفانی و حکمت الهی است که اصول حاکم بر زیبایی باغ ایرانی و مبانی آن مراتب زیبایی این باغ ها هدف اصلی پژوهش حاضر است. .این هنر، گاه با خلق صورت های جدید و گاه با بهره گیری از تصاویر و فرم های هنری گذشته هم چون ایران باستان و ایران قبل از اسلام و با نگرش و معنا بخشی مجدد به آن ها به پی ریزی فرهنگی غنی و شکوفا در تمدن اسلامی می پردازیم. مسلمانان ایرانی به دنبال ایجاد فضایی در دنیای مادی نبوده اند. اگر نماد هایی متناظر با عناصر بهشت وعده داده شده استفاده نمود و بر آن تاکید کرده به دنبال معنابخشی و غنا به معماری باغ ایرانی در تمام دوره ها بوده اند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که محتوای نمادین هنر اسلامی را آموزه های استعلایی فرهنگ اسلامی یعنی توحید مشخص می کند. قرآن برای انتقال مفهوم لذت و شادی مدام بارها به باغ ملکوتی اشاره می کند. باغ ایرانی یک نمادسازی از بهشت را فانی دانسته و به عالمی باقی معتقد بوده است. روش پژوهش در نگارش این مقاله از نوع توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری داده ها بر اساس روش اسنادی-کتابخانه ای می باشد.