به نظر می¬رسد جامعه امروز تمام افراد را در خود جای نمی¬دهد و فضاهای شهری معاصر فقط برای قشر خاصی طراحی شده اند. حضور تمامی افرادِ سالم یا کم¬توان حرکتی در سطح شهر، از اهمیت بالایی برخوردار است؛ چرا که شهر نباید تنها محل سکنی گزیدن دسته¬ی خاصی از افراد باشد و باید دربرگیرنده همه روحیات، افکار، آداب و رسوم، اعتقادات و احساساتِ تمامی افراد باشد. جامعه¬ی هدف این پژوهش، افرادی هستند که برای تردد در فضای شهری از صندلی چرخدار و یا کالسکه استفاده می¬کنند که به آن¬ها عبارت " افراد کم-توان حرکتی" اطلاق می¬گردد. در صورت عدم حضور این افراد در جامعه، علاوه بر آسیب¬پذیری آن¬ها، والدین و همراهان آن¬ها نیز برای مدت زمان طولانی از شرکت در فعالیت¬های دسته جمعی و به عبارتی از حیات اجتماعی محروم هستند. در رابطه¬ای که این افراد با شهر دارند، می¬توان بیان داشت که شهر دچار معلولیت ارتباطی است، چرا که عدم طراحی مناسب سبب ایجاد این امر گشته است. نتایج این پژوهش نشان می¬دهد که عدم حضور افراد کم توان حرکتی و همراهان آن¬ها در جامعه، می¬تواند پایداری اجتماعی را دستخوش تغییر گرداند.