معماری پایدار، معماری سازگار با محیط اقتصادی، اجتماعی و طبیعی و فرآیند خلق فضاها به شیوه ای است که طی آن منابع طبیعی در طول زمان ساخت و بهره برداری به کمترین حد ممکن آسیب می بیند. در واقع طراحی پایدار با در نظر گرفتن اقلیم، بر ارزش های اجتماعی، مهارت طراحی و فناوری و منابع محیطی اعم از ریزاقلیم، فضای سبز، انرژی، زباله و آب تاکید می کند. معماری پایدار در ایران سابقه طولانی ندارد و می توان گفت بهره گیری از این مفهوم در کشور صرفا صوری و پوسته ای بوده است و به عنوان یک الزام و به طور جدی مورد توجه قرار نگرفته است. هدف این مقاله بررسی ابعاد استفاده از اصول معماری پایدار در طراحی معماری پارک علم و فن آوری است تا از این ابعاد در جهت بالابردن سطح فناوری معماری چه در حوزه زیرساخت و چه در طراحی کالبدی معماری منطقه استفاده شود و به عنوان اولین گام موثر و الگویی مناسب به سایر حوزه ها تعمیم داده شود. پارکهای علم فناوری هم مانند معماری پایدار در ایران سابقه طولانی ندارند چرا که اولین پارک علم و فناوری ایران در سال 1371 و در قالب شهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان تاسیس شد و تاسیس و توسعه سایر پارکهای علم و فناوری به طور میانگین قدمتی کمتر از 10 سال دارد. پاركهاي علم و فناوري تجمیع بهینه اي از شرکتها و موسسات دانش بنیان هستند که به وسیله متخصصین حرفه اي مدیریت می شوند و هدف اساسی آنان افزایش ثروت در جامعه از طریق ارتقاي فرهنگ نوآوري و رقابت پذیري در میان کارآفرینان جوان، پژوهشگران و دانش آموختگان دانشگاهی است. با این وصف پارکهای علم و فناوری بستر مناسبی برای مفاهیم توسعه پایدار و معماری پایدار هستند. نوع پژوهش، کاربردی- توسعه ای، روش استفاده شده در تحقیق کیفی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای با بهره گیری از اطلاعات، اسناد و مدارک موجود می باشد. از نتایج این تحقیق می توان به ارایه ایده هایی جهت استفاده از انرژی های تجدیرپذیرِ باد، خورشید استفاده از آب باران اشاره نمود.