این مطالعه به بررسی تأثیر روانشناسی تربیتی معلمان بر بهبود کیفیت آموزش می‌پردازد. مسئله اصلی، ارزیابی تأثیر ابعاد روانشناختی معلمان – از جمله انگیزش درونی، خلاقیت تدریس و تعاملات مؤثر – بر دستاوردهای آموزشی دانش‌آموزان است. هدف پژوهش، شناسایی رابطه مستقیم میان ویژگی‌های روانشناختی معلمان و بهبود عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان می‌باشد. برای دستیابی به این اهداف، از روش تحقیق ترکیبی استفاده شده است؛ در بخش کمی، داده‌ها از طریق پرسشنامه‌های استاندارد جمع‌آوری و با نرم‌افزارهای آماری مانند SPSS تحلیل شده‌اند، و در بخش کیفی، از مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته و مشاهده‌های میدانی بهره گرفته شده تا دیدگاه‌های عمیق‌تری از فرآیند تدریس و تعاملات کلاسی استخراج شود.
یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که افزایش انگیزش درونی معلمان و بهبود خلاقیت در ارائه مطالب به طور معناداری با افزایش مشارکت و بهبود نتایج تحصیلی دانش‌آموزان همراه است. همچنین، رفتارهای حمایتی معلمان نقش مهمی در ایجاد یک محیط آموزشی مثبت و پویا دارند که به انتقال مؤثر دانش کمک می‌کند. نتایج آماری حاصل از تحلیل‌های همبستگی و رگرسیون، تأثیر مثبت متغیرهای روانشناختی بر کیفیت تدریس را تأیید نموده و یافته‌های کیفی نیز نشان‌دهنده اهمیت استفاده از روش‌های نوین آموزشی و تقویت تعاملات در کلاس درس است.
پژوهش حاضر پیشنهاد می‌کند که برنامه‌های توسعه حرفه‌ای معلمان بایستی با محوریت تقویت ویژگی‌های روانشناختی و رفتاری آنان طراحی گردد تا از این طریق بتوان به بهبود کلی فرآیند یاددهی-یادگیری دست یافت.