این پژوهش به بررسی نقش روانشناسی آموزشی در بهبود فرآیند یادگیری و انگیزش دانش‌آموزان می‌پردازد. در این راستا، نظریه‌های مطرح در حوزه روانشناسی آموزشی مورد تحلیل قرار گرفته و مدل‌های تربیتی موجود بررسی شده است. روش تحقیق از نوع ترکیبی (کمی و کیفی) بوده و جامعه آماری شامل دانش‌آموزان مدارس ابتدایی است که به شیوه نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شده‌اند. ابزارهای گردآوری داده شامل پرسشنامه استاندارد و مصاحبه نیمه‌ساختاریافته است. داده‌های کمی با استفاده از نرم‌افزار SPSS تحلیل شده و روش تحلیل محتوای کیفی برای داده‌های کیفی به کار رفته است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که استفاده از راهبردهای مبتنی بر خودکارآمدی و انگیزش در محیط‌های آموزشی تأثیر مثبتی بر بهبود عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان دارد. همچنین، یافته‌ها نشان داد که مدل‌های آموزشی مبتنی بر تعاملات اجتماعی، مانند نظریه ویگوتسکی، می‌توانند به توسعه مهارت‌های شناختی دانش‌آموزان کمک کنند. این پژوهش بر ضرورت توسعه برنامه‌های آموزشی مبتنی بر روانشناسی یادگیری تأکید دارد و پیشنهاد می‌کند که راهکارهای آموزشی باید با نیازهای روانشناختی دانش‌آموزان هماهنگ شود.