اختلال نقص توجه و بیش فعالی یکی از اختلالات شایع روانشناختی در کودکان و نوجوانان است که تأثیرات منفی قابل توجهی بر عملکرد تحصیلی، اجتماعی و هیجانی آنان دارد. دو رویکرد عمده در درمان ADHD شامل داروهای محرک مانند ریتالین (متیل فنیدات) و درمان‌های غیر دارویی از جمله درمان شناختی رفتاری (CBT) هستند. این تحقیق به مقایسه و تحلیل اثرات درمان شناختی رفتاری و داروی ریتالین در بهبود علائم ADHD در دانش‌آموزان پرداخته است.برای انجام این تحقیق، مطالعات بالینی و آزمایش‌های کنترل‌شده تصادفی که به بررسی اثرات این دو درمان پرداخته‌اند، جمع‌آوری شدند. همچنین داده‌های به‌دست‌آمده از گروه‌های مختلف درمانی در قالب تحلیل‌های آماری مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان دادند که هر دو روش درمانی می‌توانند تأثیرات مثبتی بر علائم ADHD بگذارند، اما این اثرات در طول زمان متفاوت است. درمان شناختی رفتاری به‌طور مشخص در بهبود مهارت‌های تنظیم هیجانی، خودتنظیمی، و توانایی‌های اجتماعی کودک مؤثر است و تغییرات مثبت آن به‌طور پایدارتر و بلندمدت‌تر مشاهده می‌شود. این در حالی است که داروی ریتالین با تأثیرات فوری بر افزایش توجه و کاهش بیش‌فعالی، نتایج مثبت کوتاه‌مدت‌تری دارد، اما پس از پایان اثرات دارو، علائم ممکن است مجدداً بازگردند.مطالعه نشان می‌دهد که برای درمان مؤثر و پایدار ADHD در دانش‌آموزان، ترکیب درمان شناختی رفتاری و داروهای محرک ممکن است یک رویکرد جامع و مؤثر باشد. این تحقیق اهمیت شواهد بالینی در انتخاب درمان‌های فردی برای کودکان مبتلا به ADHD تأکید دارد و پیشنهاد می‌کند که درمان‌ها بر اساس نیازهای خاص هر فرد، شدت علائم و پاسخ به درمان تنظیم شوند.