مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت برخودکارآمدی مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم بود.
روش بررسی: طرح پژوهشی حاضر نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون بود. جامعه آماری شامل مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم استان قم در نیمه اول سال 1403بود که تعداد30 نفر(هرگروه 15 نفر) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند و به پرسشنامه موریس (۲۰۰۱)که برای سنجش میزان خودکارآمدی افراد طراحی شده است پاسخ دادند و در پایان تحت درمان مبتنی بر شفقت در مدت10 جلسه90دقیقه ای قرار گرفتند.
یافته ها: نتایج به دست آمده حاکی از آن بود که اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت برخودکارآمدی مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم معنا دار است.
نتیجه گیری: بر اساس تحلیل های انجام شده می توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر شفقت می تواند بر برخودکارآمدی مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم اثربخش باشد.