عدالت فضایی به‌عنوان یکی از مفاهیم کلیدی در برنامه‌ریزی رفاه اجتماعی، بر توزیع عادلانه خدمات و منابع در فضاهای جغرافیایی مختلف با توجه به نیازها و شرایط آن‌ها تأکید دارد. این مقاله به تحلیل نقش عدالت فضایی در توزیع خدمات و منابع در مناطق شهری و روستایی می‌پردازد و نابرابری‌های موجود در این حوزه را بررسی می‌کند. ابتدا مفهوم عدالت فضایی و شاخص‌های سنجش آن مورد بحث قرار می‌گیرد، سپس وضعیت کنونی توزیع خدمات و منابع در ایران با استفاده از داده‌های آماری تحلیل می‌شود.یافته‌ها نشان می‌دهد که عدم توازن در توزیع خدمات اساسی، از جمله بهداشت، آموزش، و زیرساخت‌های اقتصادی، منجر به افزایش نابرابری‌های منطقه‌ای و کاهش کیفیت زندگی در مناطق کمتر توسعه‌یافته شده است. چالش‌هایی همچون تمرکزگرایی در سیاست‌گذاری، ضعف زیرساخت‌های روستایی، و مهاجرت‌های گسترده، از جمله عوامل مؤثر بر این نابرابری‌ها شناسایی شده‌اند.در بخش پایانی، راهکارهایی برای کاهش این نابرابری‌ها ارائه می‌شود، از جمله طراحی سیاست‌های حمایتی برای مناطق محروم، بهره‌گیری از فناوری‌های نوین در توزیع خدمات، و تقویت مشارکت مردمی در فرآیند برنامه‌ریزی. این مقاله با تأکید بر اهمیت عدالت فضایی به‌عنوان زیربنای توسعه پایدار، بر لزوم سیاست‌گذاری‌های عادلانه و پایدار برای ارتقای رفاه اجتماعی در تمام مناطق کشور تأکید دارد.