تغییرات پیچیده در جامعه جهانی، دست اندرکاران جوامع را وامی دارد تا برنامه هایی را ارائه کنند که با شرایط معاصر تناسب بیشتری داشته باشند.. لذا در دهه های پایانی قرن بیستم، بحران برنامه ریزی شهری در اکثر نقاط جهان، ابعاد گسترده ای پیدا کرد. چنین تحولاتی موجبات تغییر برخورد با شهر ایستا به روشی پویا شد و برنامه ریزی استراتژیک در موفقیت برنامه های کلان شهری، غیرقابل انکار است و از آنجایی که این نوع برنامه ریزی با چالش های متعددی روبرو می باشد، شناخت این تنگناها ضروری به نظر می رسد.
پژوهش حاضر با استفاده از روش کتابخانه ای به بررسی اسناد موجود در زمینه ی این مهم می پردازد و ضمن اشاره به تاریخچه این راهبرد در ایران و تبیین مفهوم آن، چالش های موجود را نیز مورد بررسی قرار می دهد.