فعالیتهای پرورشی و تربیتی در مدارس برای تربیت دانش آموزان انجام می شود و تفکر غالب این فعالیتها به تربیت دینی و اخلاقی می انجامد. استفاده از فعالیت ها و برنامه های پرورشی و فرهنگی در تربیت و مهارت های اجتماعی دانش آموزان توسط معلمان باعث افزایش این توجه و تمرکز دانش آموزان می شود که این امر در افزایش بازدهی تحصیلی آنان تاثیرمثبت دارد. اگر مشارکت دانش آموزان در امور مختلف به صورتی سازمان یافته و مطابق با برنامه هایی که مدرسه تدارک می بیند، صورت گیرد، آنان به فعالیت سازمانی خو می گیرند. اما باید توجه داشت که تمامی برنامه ها، فعالیت ، رفتارها، گفتارها، روابط های دو طرفه بین معلم و دانش آموز یا بین دانش آموز و مدیر و یا بین معاون و دانش آموز و ... و حتی شیوه ی آموزش معلم، عدم توانایی در یادگیری یک یا چند درس توسط دانش آموز ، مشکلات روحی و روانی و جسمی دانش آموز، نحوه ی برخورد همه ی عوامل حتی سرایدار مدرسه با دانش آموزان و نحوه ی گفتگوی عوامل مدرسه (مدیر، معاونین، معلمین و مربیان و...) نحوه پوشش عوامل مدرسه و اعمال و رفتار آنها همه و همه برنامه های پرورشی است که باید مورد توجه قرار گیرد. از طرفی متولی این برنامه ها فقط نمی تواند حوزه ی پرورشی باشد بلکه مشارکت همه ی عوامل مؤثر بر تربیت دانش آموز در مدرسه را می طلبد، تا آنجا که وظیفه اصلی معلم اول تربیت است بعد آموزش.به هر حال با عنایت به این مسئله که وظیفه اول آموزش و پرورش و دغدغه اصلی آن باید تربیت دینی و اخلاقی و دیندار کردن بچه ها و در نهایت افرایش مهارت های اجتماعی آنها باشد پژوهش حاضر با هدف" بررسی تأثیر برنامه‌های پرورشی و تربیتی بر مهارت‌های اجتماعی دانش‌آموزان ابتدایی " به رروش توصیفی و تحلیلی انجام گرفته است