هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی درمان شناختی- رفتاری مثبت نگر بر افکار تکرار شونده منفی، مسئولیت پذیری و بهزیستی تحصیلی دانش آموزان دختر دارای رفتارهای خود شکن تحصیلی بود. طرح پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر پایه دوم متوسطه دوره دوم در سال تحصیلی 1403-1402 شهر ایذه بودند. به منظور اجرای پژوهش غربالگری انجام شد؛ به این صورت ابتدا 285 نفر از جامعه مذکور به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند و سپس پرسشنامه رفتار خودشکن کانینگهام (2007) را تکمیل کردند که از میان آن ها 40 نفر که دارای نمره بالاتر از میانگین بودند انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند و گروه آزمایش به مدت 5/1 ماه تحت درمان شناختی –رفتاری مثبت نگر قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش مصاحبه تشخیصی، پرسشنامه های افکار تکرار شونده منفی مک اوی و همکاران (2010)، مسئولیت پذیری کالیفرنیا (1987) و بهزیستی تحصیلی پیترینن و همکاران (2014) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد گروه آزمایش کاهش معناداری در افکار تکرار شونده و افزایش معناداری در مسئولیت پذیری و بهزیستی تحصیلی بعد از دریافت آموزش نشان دادند. هم چنین نتایج پیگیری نشان داد که درمان شناختی-رفتاری مثبت نگر بر کاهش افکار تکرار شونده منفی و افزایش مسئولیت پذیری و بهزیستی تحصیلی تداوم داشت. بر اساس یافته ها می توان گفت درمان شناختی- رفتاری مثبت نگر عامل تأثیرگذار مهمی بر کاهش افکار تکرار شونده و افزایش مسئولیت پذیری و بهزیستی تحصیلی دانش آموزان دارای رفتارهای خودشکن تحصیلی است.